Kainat insanın zikrine aşıktır. Kainat insanın zikrine muhtaçtır. Alem, insanın zikriyle yatışır, sükûnet bulur, kulluk sınırlarına sadık kalır ve insana itaatini sürdürür. İnsanın zikri, tespihi azaldığında, evindeki eşyalardan başlayarak çevresinde olan her şey huysuzlanmaya başlar. Toprak huzurunu kaybeder, gökten gelen, kamçı gibi insanın sırtına iner, tohum miraç etmesi gerekliliğini unutup atıldığı toprakta çürümeye yüz tutar. Miracını unutan her şeyi bekleyen akıbet çürümedir çünkü. Rahmet tecellileri celale doğru evrilir ve gazaba dönüşür.

Bu durum insan ilişkilerinde de birebir kendini gösterir. Hayat kabalaşır. Memnuniyetin yerini şikayet alır. Şikayet bir celal tecellisidir. Şikayetin çoğaldığı yerde insan ilişkileri sertleşir. Tahammül azalır. Muhabbet, yavaş yavaş insandan elini eteğini çeker. Sevgi ve saygı, derin bir aah çekilerek nostaljik bir şeymiş gibi anılır olur. İnsan, Hazreti Allah'ı zikretmeyi ve tespih etmeyi ihmal eder veya unutursa kaçınılmaz bir biçimde mâsivayı yani başka şeyleri zikretmeye başlar. Konforu zikreder, dünya malını zikreder, evini, arabasını zikreder, çocuklarının dünyalığını, başarısını zikreder, kendini zikreder (yani kibirlenir), itidalini kaybedip azgınlığını zikreder. Her şeyle mücadele etmesi gerekliliğine dair bir fikr-i sabit oluşturur.

Hasılı, denge kaybolur. İfrat ve tefrit (aşırılık, ilgisizlik, önemsememe, küçümseme) hayata hakim olur.

Davud aleyhisselam Efendimizin  Kur'an-ı Hakim'de buyurulduğu üzere tespihe başlamasıyla birlikte dağların ve kuşların ona nasıl eşlik ettiğini Sa'd Ve Enbiya sure-i şeriflerinde görebiliriz.

Ya Allah ya Rahman ya Rahîm.

 

E. Çakır