Ne kadar çok ıssızlık var hayatta. Ne kadar uzun bir yol, insan'la kendisi arasındaki mesafe. Ne kadar çok söz var yalana bulaşmış. Sonu, başlangıcının önüne geçmiş ne çok iş var. Ne çok şiir var yazılmamış, okunmamış, ilham olunmamış. Ne çok insan var Allah'a değil de annesinin karnına yolculuk yapmakta olan. Ne çok dert var şifasını kendinden başka yerde arayan. Ne çok kölelik var prangası özgürlük olan. Ne çok şarkı var meyanından göç etmiş. Ne çok bilen var sermayesi cahillik olan. İçine gülen, içine ağlayan, içine konuşan, içine susan ne çok insan var.

 

İnsan,

Yolu özgürlük şarkılarıyla döşenmiş kölelikler arası koşularına bıkmadan usanmadan daha ne kadar devam edeceksin.

 

İnsan,

Yerinden her doğrulduğunda başını çarparak sarsıntı geçirdiğin şey kendin mi yoksa hakikat zannettiğin ama gerçekte içi hava kabarcıklarıyla dolu o parıltılı boşluk mu.

 

İnsan,

Kimden geliyorsun kime gidiyorsun.

 

Ne çok özlem var arasına bir sürü gurbet serpiştirilmiş.

 

Ne çok vuslat var sevgilisini, sıla-i rahimini, gurbetini kaybetmiş.

 

Erdal Çakır