Rağbetim sana, isteklerim, arzularım, arzulamadıklarım. Regaib gecesindeyim, saat 02.48. Dünya’nın vakti bu. Ya insanın vakti. Kalbimin vakti. Sana ulaşan duanın vakti. 

Elimi uzatsam karanlığı tutacak gibiyim. Dokunacak gibiyim cennet ve cehennemime. Dua ettim, ağladım, isimlerini tespih ettim, yaralarımı çıkarıp gösterdim. Gördüklerimi görmedim, göremediklerimden bir yol bulmaya çalıştım sana. Haya ettim gördüklerimden. 

İçime girmeye cesaretim yok. Kırıldım kırıldım kırıldım. Bir zerremi bile teneffüs edemedim. Beni vaktin yalnızlığına teslim etme. Yalnızlığımı şeytanlaştırma. İşte bir yaprak gibi titremekteyim geceme hücum eden heybetinin önünde. Sessizlik bu kadar mı sen olur. Bu kadar mı terbiye eder karanlığın dipsiz sayfası. 

Ben kendimi bilmiyorum Rabbim. Nereye yazıldığımı da bilmiyorum. Senin şefkat ve merhametin olmasa satıraralarıma sızan sıfatsızlığımı da bilemeyeceğim. Beni senle sana ulaştır. Beni yol eyleme sana. Yolu rab edinmekten korkarım. Nefsim senin kudret elinde. Ellerini tutabilirsem, dokunabileceğim nefsime. Bileceğim kim olduğumu ellerinde: Kim olduğumdan ne olmadığımı, ne olduğumdan kim olmadığımı.

Beni ne zaman alacaksın ellerimden.

Seni seviyorum.

Bütün övgüler sana.

25.05.2012 Cuma 

Erdal Çakır