Huysuz bir amaç gibiydim. Beni buraya getiren sebeplerle bir meselem yoktu. Ama neden buradaydım. Beni buraya getiren sebeplerle bir sorunum yok muydu gerçekten. Öyleyse neden huysuz bir amaç gibiydim. Ben eskiden, kendi gölgemde serinler, başka gölge aramam dediğimde, megolamanlığın da bu kadarı derlerdi. Siz buna megalomanlık mı diyorsunuz; siz beni tanımıyorsunuz, siz beni ne sanıyorsunuz, siz ancak sanı'nız kadarsınız. Eskiden megalomanlığım tuttuğunda kaçacak delik arardım kendimden. Öyle küçük görünürdüm ki gözüme, üstüme basıp geçerdim de ruhum duymazdı.

Eskiden huysuz bir amaç gibiydim de şimdi huylu bir amaç mı oldum. Hayır. Şimdilerde ne huysuz bir amacım ne de huylu.

Neyim peki?

Amacım.

Sen megalomanlığı da aşmış ultra-süper megaloman olmuşsun mu diyorsunuz. Bugüne bayram günü dediğiniz gibi mi, ultra-süper megaloman diyorsunuz bana. Gölgeler hissetmezler: En şuurlu halleri 'sanı' ile bedenlenmektir. Gölgeler görmezler: Retinası yırtık basiret gibi bakarlar. Gölgeler duymazlar: Örs, çekiç, üzengileri yoktur.

Siz nasıl gölgelersiniz?

Siz kimin gölgelerisiniz?

Kabul etmeliyim ki ben de olgunlaştım. Eskiden 'bir'e bir, 'iki'ye iki, 'üç'e üç......diyordum. Şimdi bakıyorum da hepsi 'bir' olmuş. Yine eskiden bir yerlere gidip de eve biraz geç dönsem yüzüme bakmazdım. Şimdi öyle değil, en azından 'nerede kaldın' diye soruyorum kendime. Bir şeylerle uğraşırken bana çay getir desem mesela, yüzümü asar uzun süre kendimle konuşmazdım. Bakıyorum da şimdilerde hadi bana bir çay getir dediğimde, bir koşu mutfaktan çay alıp geliyorum kendime. Çok değiştim. Olgunlaştım. Dedim ya önceleri sadece kendi üzerime basar geçerdim, artık her şeyin üstüne basıp geçiyorum.

Kabul etmeliyim ki olgunlaştım (yazı ile olgunlaştım).

.............................................................................................................

Bayramın birinci günü Alp'le (oğlum) birlikte Hacı Bayram Veli hazretlerini ziyarete gittiğimizde ne var ne yok her şeyin üzerimden soyulup alındığını gördüm. O değildim, bu değildim, şu değildim, ben hiç değildim. Hiç de değildim. Orada bir büyüklük vardı. Megalomanimin üstüne basıp geçti. Basıp geçmek öyle olmaz böyle olur dedi. Aferin dedim kendime, galiba yavaş yavaş çıkıyorsun mağarandan.

Anladım:

Büyüklük büyütüyormuş. Büyüklükmüş büyüten.

Bir hâtif-i latîf gibi sesleniyordu Pîr hazretleri:

"Bayramım imdi Bayramım imdi

Bayram ederler yar ile şimdi

Hamd ü senalar hamd ü senalar

Yar ile bayram kıldı bu gönlüm"

Nerede kalmıştık. Hacı Bayram Veli hazretlerinin huzurunda.

Hasılı şimdi ben,

Mağarasından çıkan her gölgeyle bayramlaşmaya hazırım efendim.

Erdal Çakır

18.06.2024

MUKTEDİR, O'dur.

Hep muktedir olan ve olacak olan O'dur.

Yegâne İKTİDAR O'dur.

Hep iktidar olan ve olacak olan O'dur.

GÜZELLER GÜZELİ RABBİM,

Bizi nefsine amelelik edenlerden eyleme,

Bizi 'Bir'den çokluğa indirgeme,

Çoklukla 'Bir'imizi perdeleme,

Seni senle tanıdık. Bütün birler sensin, bütün benler sensin, bütün senler sensin, bütün onlar, bizler sensin. Bizi senden başka bir senin peşine düşürme.

AŞKIM, SEVGİLİM, ALLAHIM,

Sen en büyük heyecanımızsın,

Aşkımız, sevgilimiz, sevdamız sensin, bir tek sen.

Harfimizin şerefi,

Kelimemizin şerefi,

Dilimizin şerefi sensin.

Sen bütün şereflerimizin şerefisin.

BİRİCİK AŞKIM, RABBİM,

Bizi aşkının gurbetine düşürme,

Bizi aşkınla imtihan etme,

Bizi aşkınla aşkeyle,

 Aşkına aşkeyle,

 Aşkınla oldur,

 Aşkında oldur.

Hamdimiz sadece sanadır ya Hakîm,

Bismillahirrahmanirrahim.

Erdal Çakır

Kendisiyle ilişki kuramadığım bir hayat benimkisi. Yaşayanla yaşanan arasında giderek zıtlaşan ve birbirini yaralamaktan asla geri durmayan bir muamma. Bu hayatın, kim olarak neresinde olmalı, neresinde durmalıydım? Biraz daha ötelediğimde, çakıl taşlarını elmasa çevirmeye çalışan bir ütopya değirmeni. Her şey merkezinde kalmalıydı oysa. Merkez Efendi'yi merkeze çeken düstur da bu değil miydi? O ne okumuştu ya da Sümbül Efendi Ona ne okutmuştu? Benim okuduklarımla onun okumadıkları; onun okuduklarıyla benim okumadıklarım aynı şeyler miydi? Aynı kapıdan içeri girme şansım var mıydı? Tolstoy'un Diriliş'ini okumamakla veya Tagor'un Gitanjali'sini, hadi diyelim Takıyyeddin Mengüşoğlu'nun Felsefeye Giriş'ini okumamakla Merkez Efendi ne kaybetmişti de ben, Onun da okuduğuna emin olduğum Mesnevi'yi, Mantıku'ttayr'ı okumakla ne kazanmıştım? O giderek merkezîleşirken , ben dairenin dışına düşmüştüm. Üstelik ikimizin de Kur'an-ı Kerim'i elimizden düşürmediğimizi hesaba dahil edersek durum daha da içinden çıkılmaz bir hale gelmekte. Güçlü bir medrese eğitiminden mi gelmişti Merkez Efendi? Evet. Ama ben de hadis, fıkıh, tefsir usulü okudum. Hatta, belki de meşrebi müsade etmeyeceği için, O Bidayetü'lmüctehid'i okumadı, ama ben okudum (Bu çok gülünç oldu ama, olsun). Saymaya kalkarsam, okuduğumuz kitaplar itibarıyla Merkez Efendi'ye fark attığımı bile iddia edebilirim. Merkez Efendi ne bilecek Turgenyev'in, Babalar ve Oğullar'ıyla nihilizmi, edebi bir türde doruklaştırdığını; Albert Camus'un, Yabancı'sıyla, içimizdeki yabancıya 'sen nerelerdeydin şimdiye kadar?' diye sorduğumuzu… Bir de Sartre'nin bulantısıyla (buna şimdilerde varoluşçuluk mu diyorlar ne!) hiç midesi bulanmış mıydı Merkez Efendi'nin? Yok. Halbuki benim de içim yanıyordu, onun da. Fakat o fırınlandı, pişti; bense yandım ve bir avuç kül kaldım geriye. Ben halâ kekeme bir dille 'hiç'i kekelemeye çalışırken, O 'hiç'in göbeğine bağdaş kurmuş oturuyor. Ben sürekli Onun ziyaretine giderken, O bir defa olsun gelmedi bana. Hangimiz daha çok okumuştuk? Her ziyaretimde Onun çokluğunda benim vahdetim görünüyordu lâkin, benim vahdetimden henüz bir 'bir'lik südûr etmiş değil. Çok olarak kalmıştım. İşte böyle. Çokluktan bir kinayem bile yoktu üstelik. İyi de farkımız neydi peki? Onun Sümbül Efendisi mi vardı, yani bir okuyanı; okuduklarını da okuyanı?

Benim bir hikayem olmadı ki demiştim yazının başlığında. Dolayısıyla okuma hikayem de yok. Okuduğumu okumaya ve tarafımdan okunmaya çalışarak da olamadığım kadar bu kadar oldum. Bana bir Sümbül Efendi bulun, bakın neler oluyor desem, zevahiri kurtarabilir miyim acep? Hadi oradan diyor bir gizli ses, Sümbül Efendi'yi bulabilmek için de Merkez Efendi olmak lazım.

                                                                                                                                   Erdal Çakır

Bu bir kitap ismi. Yazarı, AHSEN DALCA KORKUTAN. İçinde 19 hikaye var.

Baştan söylemeliyim; bu bir tanıtım yazısı değil. Duyuru niteliğinde bir yazı (tanıtım yazısı daha sonra inşallah). Neden mi böyle bir duyuruyu kaleme alma gereği duydum. Heyecanlandım, Kitabın matbaadan çıktığını Yazarından telefonla öğrendiğim an, kendi kitabım çıkmışçasına belki de daha fazlasıyla sevindim de ondan. Duyduğum heyecanı sizlerle de paylaşmak istedim. Bahis mevzuu Kitabı ve Yazarını, senin için ayrıcalıklı kılan ne olmalı ki bunu paylaşıyorsun sorusu haklı bir soru. Anlatacağım efendim.

Ahsen, bizim ilk göz ağrılarımızdan. Kadim dostum, karındaşım, Kadir Dalca'nın kızı. Kadir Dalca kim. İşte söz konusu duyurumun hikayesi de bu soruyla birlikte başlıyor.

Kadir Dalca, Bursa İlahiyat Fakültesi'nde dört yıl aynı sınıfta okuduğum, bu dört yılllık süre içinde aynı evde kaldığım aziz dostum. Neler yaşayıp, neler paylaşmadık ki. Yaşandı ve bitti mi. Asla. Bursa'daki ilk günümüzden bugüne, büyük bir saygı ve muhabbetle, sürekli üstüne koyan ve artan bir keyfiyetle yaşanan, yaşanmakta olan ve yaşanacak bir dostluktan söz ediyorum. Dostluğumuza vurulan mühür, cennet dostluğudur.

Bursa... mübarek ve ruhaniyetli şehir. Feyzi bol, bereketi bol, ruhu Allah kelamı ve Peygamber nefhasıyla yoğrulmuş ulu toprak. Ah Bursa, sende neleri saklamadık, neleri yaşamadık, neleri solumadık ki. Sen bize şehrin ne ve kim olduğunu öğrettin. Biz şehri seninle tanıdık. İnsanı öğrettin bize. Her bakımdan mektebimiz oldun. Ellerinden öpüyorum.

Kadir Dalca, erken evlendi. Ben ve akranlarımın acaba 'evde mi kalıyoruz' sendromları yaşamaya başladığımız bir vakt-i evvelde evlendi. Çok da iyi etti. Kadir'den hatırı sayılır bir zaman sonra bizler de evlendik. İşin başında evde mi kalıyoruz acaba sendromu, benim için şimdilerde de geçerli sayılabilir. Aman efendim, zinhar bu bir şikayet ve üstü kapalı bir talepkarlık olarak anlaşılmasın. Halimden memnunum, şükürler olsun.

Kadir'in evliliği, hayatımızı, kendisini çok sevdiğimiz Güzin adlı bir kardeşle müşerref kıldı. Güzin kardeşime hepimiz şükran borçluyuz. Kadir'e çok çok iyi bir eş olmasının yanı sıra, hep içten, hep gülen bir yüzle nice kahrımızı çekti ve çekiyor. Üzerimizde çok hakkı var. Kadir'in dostluğu ve kardeşim Güzin'in samimiyeti sebebiyledir ki, evleri kendi evimmiş gibi rahat ettiğim ender evlerdendir. Tabii burada Kadir Dalca'nın kardeşi Sabit'e dolayısıyla Sabit-Kadriye evliliğine, Sinan Şahin'e ve haliyle Sinan-Nuran evliliğine ve de dostluklarına da temennada bulunmak boynumuzun borcudur. Revan, elbette o çipil çipil bakışların ve harika gülüşünle seni unutmadım çocuğum.

Evet efendim, sözün başına yani Ahsen'e dönelim. Ahsen'in doğumu, evvel emirde başımızdaki kavak yellerinin, bambaşka bir milada inkılap etmesi gerektiğini bize ihsas eden ciddi bir uyarıydı. Ahsen uyarının bizatihi kendisiydi. Büyüyor muyduk ya da büyümüş müydük! "Bu akşam yine benim yollarıma bakmışsın" kabilinden şarkıların ve papatya falı romantizminin bizi hızla terkettiğini biraz da beleren gözlerle fark etmeye başlamıştık. O da ne, 'Uyarı' gözümüzün önünde büyümeye başlamıştı. Gerçekten akıllanmalıydık. Akıllandık mı peki. Ben kendi adıma pek de akıllandığımı söyleyemeyeceğim, ama Ahsen'in Babası'nın akıllandığından eminim.

Ahsen büyüdü, serpildi, evlendi, anne oldu. Eşi Salih'le birlikte büyüttükleri iki evlada sahipler şimdi. Salih'e de buradan selam olsun.

Ve yıllar yıllar önce öğrendim ki Ahsen yazıyormuş. Tabiatıyla bu durum çok ilgimi çekti ve sevindim. Ahsen büyüdü, evlendi anne oldu; anne olmakla kalmadı yazar oldu. Yani "Belki de Muhteşem" değil, muhteşem. İlerde belkisiz bir ihtişamın kendisini selamlayacağından eminim.

Bu Ahsen'in ilk kitabı. Doğumuyla ilk göz ağrılarımızdandı ancak, Kitabı spesifik manada ilk göz ağrımız oldu.

Şimdi kalemi elime alıyor ve Ahsen Dalca Korkutan'ı saygı duyduğum yazarlar hanesine özenle meşk ediyorum.

Hazreti Hak yolunu mübarek, kaderini büyük eylesin.

Erdal Çakır

17.02.2024

Bütün hamdler, bütün aşklar, bütün sevgiler, bütün muhabbetler Hazreti Allah'adır.

Bütün selam ve minnetler gözümüzün nuru Efendimiz Muhammed Mustafa'yadır.

Bayram, ramazan'ın kabul olunmuş şükrü ve hamdidir.

Bayram, gölgesiz dil, gölgesiz hamd, gölgesiz varolma sevincidir.

Yetimin başını okşayan eldir bayram, gözümüzün perdesini sıyıran varlık nurudur.

Tevbemize tevbe, tevbesizliğimize tevbe, günahlarımıza tevbedir.

Aftır, bağıştır, Yüce Mevla'nın isimlerinin kalbimize dolduğu huzurdur.

Hamdolsun birliğine Rabbim,

Hamdolsun hamdin Rabbine.

Bir denizi geçtik, bir daha geçtik, bir daha bir daha derken gölgemizi toplayıp bir kenara koyduk; elimiz birliğine, varlığımız miracına değdi huzurun.

Biz seni bildik, senden başka bir şey bilmedik. Senden başka bir şey bilme iddiasının cehennem olduğunu bildik. Bize bildirdin, hamdolsun. Bize öğrettin, hamdolsun. Bize beyan ettin, hamdolsun. Bizdik, bir olduk. Bir olduk, birliğin kapısına durduk. Durduğumuz yerde sen vardın. Durmadığımız yerde sen vardın. Seni senle bildik. Senden gayrısının da sen olduğunu bildik. Bütün senler seni zikrediyordu. Bütün başkalar seni zikrediyordu. Bütün senler de sendin, bütün başkalar da sen. Yani bütün benlerde sendin, bütün başkalarda sen. Senden sana bir yürüyüş olduğunu bildik ömrümüzün. Bayram da sendin, seyran da sen. Zikrimiz sendin, derdimiz sendin, efkarımız sen. Sen ne güzel sensin Rabbim. Seni nasıl anlatsam bilmem ki. Sana nasıl aşık olsam bilmem ki. Seni nasıl sevsem, sana nasıl ağlasam, nasıl gülsem, o mübarek cemaline nasıl yüz sürsem. Bilmem ki, nasıl bilsem. Bilmem ki, nasıl bilmesem.

Hamdolsun hamdolsun hamdolsun.

Bayramınız mübarek olsun.

Erdal Çakır

20.04. 2023

Minnet ehliyiz, sahiplik nedir bilmeyiz.

Kim ne yapar, ne eder; kim kime gider, kim kimden gelir; Allah'tan başka 'kim', uzletimizden başka yer bilmeyiz.

Alemler yazılır, alemler okunur, alemler bilinir; hiçliğimizden başka elif bilmeyiz.

Sizler, bizler, onlarla çağıldar bu dar-ı dünya; 'O' dan başka onlar bilmeyiz.

Hastalıklar, marazlar, şifalar, afiyetler; derdimizden başka iksir bilmeyiz.

Erdal Çakır

21.05.2024

Gaziantep yöresine ait bir sevda türküsü. Son derece içli ve dokunaklıdır.

Bahçalarda zerdali

Benim yarim gül dalı

Kiraz gibi dudakları

Şeker ezer dilleri (güllü yar)

A benim allı yarim

Yanağı güllü yarim

Ben sana git mi dedim

Ellerde yat mı dedim (güllü yar)

Bahçalarda gül dalı

Var git ellerin yari

Sen bana yar olmazsın

Yüzüme gülme bari (güllü yar)

A benim allı yarim

Yanağı güllü yarim

Ben sana git mi dedim

Ellerde yat mı dedim (güllü yar)

Kaynak kişi: Hüseyin Yıkıcı

Derleyen ve notaya alan: Muzaffer Sarısözen

Zerdali, gülgiller ailesinden, adına yabani kayısı da denilen bir meyve. Tadı mayhoş, sulu ve lezzetlidir. Çekirdeği acı olup, kayısıdan ufakçadır.

"Bahçalarda zerdali

Benim yarim gül dalı"

Söz elbette döner dolaşır sevgiliye gelir. Zerdali burada sözü sevgiliye bağlamak için bir ara yüz, bir mana bağlacıdır. Esasında bütün sözler, sevgiliye çıkacaksa bir anlam taşır. Öbür türlü gevezelikten başka bir şey değildir. Sevgiliye götüren herşey, onun yolunda bir işaret ve telmih olduğu için değerlidir. Dolayısıyla zerdali bu Türkü'de bir meyveden fazlasıdır. Çünkü zerdali demeseydik, sevgilinin bahçedeki gül dalı olduğunu söylemekte zorlanacak, belki de ara sokaklara sapmak zorunda kalacaktık.

Bahçe, gölgelerin birbirinin üstüne bindiği, küçük ağaç veya bitki gölgelerinin, büyüklerin gölgesine sığınarak varlık iddiasında bulunmaktan haya ettiği, serinliğin hükümran olduğu, güneşe kafa tutma anlamsızlığının akıl ve tevazu havuzunda eridiği mekandır.

Bahçenin yakışığı da sevgilidir tabii ki.

Emrah'ın bir Türküsü'nde dile geldiği gibi:

"Salındı bahçeye girdi

Çiçekler selama durdu

Mor menekşe boyun eğdi

Gül kızardı hicabından"

Daha nasıl anlatılabilir ki.

Sevgilinin bahçemize adım attığı yer, Adem'e meleklerin secde ettiği yerdir. Renklerin terlediği, çiy tanelerinin doğan güneşin kalbinden feyiz aldığı, var'ın var olarak gözüktüğü, yok'un da bütün cesaretini toplayarak var gibi gözükmeye çalıştığı, mananın peçesini indirip üryan hale geldiği, rakamların cemîcümlesinin 'bir'e bağlılıklarını ve biatlarını "Dil ile ikrar kalp ile tasdik" meyanında arz ettikleri yer...

Sevgili yüzünü bir kez göstermeyegörsün, her şeyin ve hiç bir şeyin ona doğru seğirtmekte olduğunu görürüz. 'Her şey' ondan ibaret olduğu gibi, 'hiç bir şey' de o 'ibaret'in içinde kendine bir nokta kuturcuğunca bile olsa bir yer bulmaya razıdır.

 (Ara Not: Bugüne değin hiç aşık olmadıysanız, yazının devamını okumayın lütfen, zarar görebilirsiniz. Okuduğunuz kısmı da okumamış sayın ve unutun)

"Kiraz gibi dudakları

Şeker ezer dilleri"

Tam burada biraz ara verip soluklanmak gerekiyor. İnsanın nefesini kesen cinsten bir söyleyiş. Böyle mi söylenir yahu: Kiraz gibi dudaklar, şeker ezen diller... Dükkanı kapat git demekten beter. Lafız itibarıyla son derece sade ancak, manası yönüyle tam bir sehl-i mümteni.

Ne alakası var denilebilir lakin "Kiraz gibi dudaklar" melametin ta kendisi. Nasıl mı. Melamet dediğimiz şey, 'O'nun yani sevgilinin, 'O' dan başka bir şey olmaması ve 'başkası'ndan gizlenmesidir. Açıkçası 'O' oluşu gayblığındadır. Mahremiyet esastır. "Kiraz gibi dudaklar" mahza teklik ifade eder. Zira sevgilinin, sevgi ile kaimiyeti, aşığın, sevgilinin tekliğine karışması, sevgilinin de kendisinde olan herşeyi aşığına has kılmasıdır. Kiraz gibi dudaklar, 'tek'e ait olmalıdır ki kiraz kırmızısında kalsın. Aksi takdirde 'çok'la temas, dudakların kararmasına, kiraz kırmızılığını kaybetmesine neden olur. Hadi biraz daha somutlaştıralım ve manayı şöyle bağlayalım: 'Çok' u öpen ve çok tarafından öpülen dudaklar kirazın tadını da, kırmızısını da yitirir.

Kiraz, muhteşem bir estetiğe sahiptir. Kırmızısı da kendine özgüdür. Kırmızı aşkın yani melametin rengidir. Gayet tabiidir ki, o dudakların hemen arkasında duran dilden de şeker misilli sözler sadır olacaktır. Vuslat dese de eşsizdir, firkat (ayrılık) dese de eşsizdir. Değil mi ki hepsi o dildedir o halde firkat de odur, vuslat da. Her şey ondadır ve hiç bir şey ondan başka bir yere gitmez, gidemez. Mütemmim kelam, aşığın da bir yere gidemeyeceğidir. Bir, sevgilinin kendisi, teklik de sevgilinin bir ve biricikliğinden başka sevgili kabul etmeyen aşıklıktır. Bu mertebenin kemalatı, başkalığı da 'Bir'de görür çünkü.

"A benim allı yarim

Yanağı güllü yarim

Ben sana git mi dedim

Ellerde yat mı dedim"

Haşa. Bu 'başka'ya ve 'başkalık'a bir varlık atfetmektir ki, haza küfürdür. O gelecek de biz ona git diyeceğiz öyle mi. Gitmişliği gitmiş olarak  görmemiz, bizim şaşılığımızdandır. Çünkü sevgili, gelmişlikten de gelmekten de, gitmişlikten de gitmekten de önce gelmeyi ve gelmişliği ezel-ebet kararına çoktan sabitlemiştir. O gelmenin de gitmenin de ötesinde bir yerde kaimdir. Aşıklık bu kaimiyete duyulan aşktır. Bildim de sevdim, gördüm de aşık oldum cümlesinin karşılığı, 'hadi ordandır'. Bu demde ehl-i dîl şöyle der: Sen ne bildiğini biliyorsun, ne gördüğünü biliyor ve görüyorsun.

"Bahçalarda gül dalı

Var git ellerin yari

Sen bana yar olmazsın

Yüzüme gülme bari"

İşte burası naz makamıdır. Çünkü hüküm inmiş, sevgili mührünü vurmuştur. Aşığın sevgiliyi gönderdiği yer de kendisidir, çağırdığı yer de.

Sevgili bir an yüzünü çevirdiğinde, aşık kişiye olan biten ne varsa tufan görünür. Kıyamet koptu sanır. Aşıklığın alamet-i farikası da budur. Oysa bilmez mi ki, aşık yüzünü nereye çevirse, sevgilinin yüzünden başka yüz yoktur. Elbette bilir de işi sarhoşluğa vurur. Cilve ve naz, aşıklıkta kirazın kırmızılığını ve tadını fark ettiren yani fark'ı gösteren ve bu minvalde fakr'a düşürendir. Artık ne bu kalmıştır ne de şu. Hepsi 'O'dur hepsi O.

Erdal Çakır

5.02.2024

Ölümüm kanıksandı. Beni her gün gömmekten yoruldunuz. Bir insan ölüsü gibi görünmüyorum size; bir, iki, üç, beş, on gibi görünüyorum. Beni değil, rakamlarınızı gömüyorsunuz artık. Ve terliyorsunuz rakamlarınızı gömerken. Ben alnınızdaki ter miyim, kalbinizdeki ter mi, yoksa yoksa rakamlarınızdaki mi. Elinizin kiri mi mezarımdaki toprak. Alnınızdaki ter, kalbinizdeki yorgunluk muyum. Ya ruhunuzda... Neyim ben.

Beni nereye defnediyorsunuz. Allah'ın rahmetine mi, Gazze'nin toprağına mı. Allah beni nereye defnediyor, var mı bileniniz. Ölümlerimin sayısıyla rakamlarınız arasındaki denkliğe soykırım mı diyorsunuz. Kaç defa ölürsem soykırım, ne kadar eksik ölürsem insankırım diyorsunuz. Ölümüm eksildikçe insan, çoğaldıkça soykırım mı oluyorum. Kırılmıyorum ben. Allah'a doğru büyüyorum. Kırıma uğrayan rakamlarınız. Şimdi söyleyin bakalım, kırılan siz misiniz yoksa ben miyim.

Besmelelerinize de bir besmele çekin. Taşlanmış şeytanın şerrini de unutmayın. Ben çektiğiniz besmelenin içindeki unutulmuş besmeleyim. Besmelenizdeki Rahman ve Rahim'in adının Allah olduğunu unutmayıp da şeytanı taşlamış olsaydınız, şimdi ben şeytanın attığı taşlarla vurulmuş olmayacaktım.

Ben Allah'a vuruldum, ya siz.

Erdal Çakır

22.12.2023

Seni hamdlerin hamdi ile selamlıyoruz. Kutsal olan, bir olan, biricik olan Sensin. Bütün birlerin içindeki bir Sensin. Sen bizim Rabbimiz, sevgilimiz, aşkımız, her şeyimizsin. İncindiğimizde teselli edenimiz, ağladığımızda göz yaşımızı silenimiz, sevindiğimizde sevincimiz, üzüldüğümüzde kalbimize merhem olanımızsın. Seni sevmekten, sana kul olmaktan başka neyimiz var ki.

Bağışla gafletimizi. Bağışla günahımızı. Bağışla kulluğumuzu. Bizi bize bırakma. Vazgeçme bizden. Senden başka bir sen, şanından başka bir yücelik bilmeyiz.

Beratımızı ver Rabbim.

Bizi ilminle süsle. Hikmetinle sula. İzzetinle yücelt. Düşmanlarımızın perçemini elimize dolayacak bir kudret ver bize. Zalimlerin nefesini kesecek bir heybet ve azamet ver. Soluğumuz doğunun doğusundan batının batısına her yeri titretsin. Soluğumuz zalime kılıç, mazluma şifa olsun. Bizi mülkünde malik, melekûtunda fâik (üstün) yap.

Senin karşında,

Aczimizden utanıyoruz. Kusurlarımızdan utanıyoruz. Cürmümüzden utanıyoruz. Bugünlerde en çok da Gazze'mizden utanıyoruz. Asaletimizi, haysiyetimizi, izzetimizi geri çağırıyoruz Rabbim. Bize yardım et.

Kalemin kırılmışından, kelimenin yıkılmışından, hükmün hışımlısından, sözün yanılmışından Sana sığınıyoruz. Bizi affet.

Günah bizim, mağfiret Senin. Acziyet bizim, yücelik Senin. Fakirlik bizim, zenginlik Senin. Cimrilik bizim, cömertlik Senin. Yenilgi bizim, zafer Senin. Zayıflık bizim, kudret Senin. Korkaklık bizim, fetih Senin. Cürüm bizim, berat Senin.

Beratımızı ver Rabbim.

Bize kerem et.

Hamdimiz Sana, salat ve selamımız alemlere rahmet Resûl'ün Muhammed Mustafa efendimizedir.

E. Çakır

İlk dizesini başlığa çektiğim bu Kütahya Türküsü yana yakıla diyor ki:

"Ben kendimi gülün dibinde buldum
Kuru kuru sevda imiş sarardım soldum
Aşk bir rüya imiş kendime yordum

Ay karanlık gece vurdular beni
Yarin çevresine sardılar beni

Değirmen deresi bölük bölüktür
İçerde ciğerim delik deliktir
Dünya dedikleri bir gölgeliktir

Ay karanlık gece vurdular beni
Yarin çevresine sardılar beni"

Şair olmak vardı şimdi canına yandığımın. Bizimkisi kelime çobanlığı, şairlik mairlik hak getire. Uykuyu gece vestiyerinde unutmuş bir sabahın kör saatinde işin yoksa otur, içine kurt düşmüş bütün harflerini, kelimelerini temizle, olmadı bir de cila at ki cafcaflı görünsünler diye uğraş, sonra git bir türkünün önünde diz çök. Olacak gibi değil. Adamı böyle dize getirirler işte. 'İnsanca'ya birazcık vukufiyetin olsaydı yani lisan denilen şeyden karınca kararınca nasipdar olsaydın dize gelmez, dile gelirdin şimdi.

Adam, "Dünya dedikleri bir gölgeliktir" diyor Türkü'de. Hadi buyur. Oturmuş mel mel bakıyorsun. Adam isterim meydanı sallayacak. Meydanda boy pos göstermekle, sağa sola bir iki sallanmakla, dudak büküp, dil şaklatarak söze kavis vermekle olmuyor bu işler. Bak ne diyor, "Aşk bir rüya imiş kendime yordum". Adam hem aşkı biliyor hem de rüyayı.

Sen?

Cehalet, tadından yenmez bir lokma imiş, ukalalık da katığı.

En iyisi mi, sus da hiç olmazsa seni adam zannetmeye devam etsinler. Konuşmak bir istidatsa, susmak irtifadır. Bari bu kadarcık bir basiretin olsun.

Erdal Çakır

30.07.2023 

Doğduğumda melekler, şu fısıltıları bırakıp gittiler yastığımın ucuna:

Geldiğin yerlerden hoş geldin, burası dünya

Gideceğin yerlerden hoş geldin, burası dünya

Gelmek kadar uzun belki, gitmek kadar kısa

Geldiğin kadar gidersin amma, burası dünya

Anladım, burası dünya idi. Bir ağlamak tuttu beni. Yaklaşık bir yıl susturulamadım. Bir sürü neden yığdılar önüme ağlamamam için. Ama niçin ağlıyordum; işte bunun nedenini kimse söyleyemedi bana. Sus emri geldi de, sustum. Sus emri, elinde, gelmekle ilgili bir hikayeyle geldi. Sonra ağlarsın dedim, ertele, hikayeni oku,  gelemezsin bilmeden ve gidemezsin gelmeden. Öncesinde dünyaya dair bir çok şey anlattılar bana, ama ben bilemiyordum. Ben bir türlü bilemiyordum. Ben bir türlü gelemiyordum. Şu ağaç, şu da gölgesi dediler… Şu dediler, bu dediler, olmadı o dediler… Ne kadar şu, ne kadar bu, ne kadar o vardı. Dünya şu'nlardan, bu'nlardan, o'nlardan oluşan bir işaret zamiri miydi yoksa. Dünya neyin işaret zamiriydi ama; "yok'sa" nın mı.

Bir ara birisi, 'sen' diye bir söz kaçırdı ağzından. İrkildim. Varlığıma çomak sokulmuştu. Yani 'ben' yani 'ben' diye biteviye tekrar edip duruyordum, bilmeden, bildirmeden, bildirilmeden. Milyonlarca, milyarlarca ben, bana doğru koşuyordu. Milyonlarca, milyarlarca ben, benden dışarı doğru koşuyordu. Her tarafım ben'le dolmuştu. Her tarafım ben'den dökülüyordu, her tarafımdan ben.

Bi dakka bi dakka dedim, hikayemi okumalıyım. Okudum. Buraya yazabileceğim kadar kısaydı. Şöyle diyordu:

OL'DURULDUN. OL'DURULARAK OLDUN. 'OLMAK' İÇİN OL'DUN. OL'DURULDUĞUN İÇİN ÖL'DÜRÜLDÜN. ÖLDÜRÜLEREK OL'DURULDUN. OL'DURULARAK OL'DUĞUN YERDESİN.

Kısa mıydı gerçekten.

Bütün zamanlar elimin altındaydı sanki. Geçmiş, Gelecek ve Şimdi, hepsi aynı yerdeydi. Şu'nlar, bu'nlar hepsi dağılmış yok ol'muştu. Kocaman bir 'O' kalmıştı. O'ndan O'ya… O'ndan O'na… Hikayeye bak dedim, yazan O, okuyan O, okutan O, ol'duran da O.

Eeee n'olacaktı şimdi. Sus ve yürü. O'ndan O'na yürü. Bir sehl-i mümteni' gibi yürü. Ne kadar rahat yürüyor desinler ancak senin gibi yürüyemesinler. Mümkün müydü. O istedikten sonra neden mümkün olmasın. O istedikten sonra neden herkesin bir sehl-i mümtenisi olmasın. Sen kendi yürüyüşüne bak; haa! arada bir de aç hikayeni oku. Unutma o hikaye sensin, sensin o hikayede o'lunan, o'lan,  ö'lünen ve tekrar o'lunan.

Erdal Çakır

Sadece düşmekle kalsaydınız iyiydi; kimliğinizi de düşürmüşsünüz; sesinizi, renginizi, kokunuzu… daha neleri neleri… sürekli ardınızdan gelemem ki, sürekli toparlayamam ki sizi. Şu ses kime ait, şu koku kimin… sonunda ben de karıştırmaya başladım iyi mi. Beğendiniz mi düştüğünüz yeri. Geçengün bulduğum bir sesi, sahibine değil de başka birine verince olanlar oldu, kızılca kıyamet koptu, herkes ne yapacağını şaşırdı. Düşünebiliyor musunuz bir kadın sesini götürüp, o anda  nutuk irad eden bir adama verdiğimi. Eee baştan söylediydim, ayağı takılan benim size ne oluyor diye.

Şunu kesinlikle anlamalısınız: Ben peygamber bekleyen bir kavim değilim ki, taş yarılsın, deve çıksın, suyumu içsin, öfkem tavan yapsın, ben devenin üstüne yürüyeyim, bir çığlık benim üstüme yürüsün, ben helak olayım, siz düştüğünüz yerde öylece kalakalasınız… sonra yaşınız büyüsün, çocuklarınız büyüsün, paranız büyüsün, kibriniz büyüsün, baharınıza kuşlar konmasın, sonbaharınız yaprak dökmesin, kışınızda kar, yazınızda hasat olmasın; daha neler olsun ve daha neler olmasın, 'daha' da olmasın; olsun mu, peki olsun, olsun da o vakit kelimeleriniz boyunuzu aşmasın.

Kelime dedim de, geçengün kargoyla ödemeli gönderdiğiniz 'kelime'nin bana maliyetinin ne olacağını düşündünüz mü hiç. Düşünmediniz… Düşünmeden göndermeyin lutfen. Ama ben düşündüm. Neyi mi düşündüm: Ya bu gönderilen 'kelime' değil de cümle olsaydı. Hele de ağır bir cümle olsaydı. Halim nice olurdu. Bütün müktesebatımı versem karşılayabilir miydim sizce. Sizce dedim de, sahi sizde sizce bulunur mu. Bulunmaz mı. O halde bana gelin. Gelin de bütün yüzlerinizi karıştırayım, bütün kokularınızı, renklerinizi, seslerinizi… daha nelerinizi nelerinizi… Görün… görün ki bir meczubun elinde âlem, ontolojik bir çorbaya nasıl dönüşür… anlayın.

Şimdi alın ve kaybolun bütün senlerinizi, bütün sizlerinizi, bütün bizlerinizi; düşürdüğünüz kimliğinizle, yere düşenin hükmünüz mü hükümsüzlüğünüz mü olduğuna dair bütün ihtimallerinizi de alın ve kaybolun.

Cezbem mübarektir çünkü. Bari ona ilişmeyin.

Erdal Çakır

Geceleyin gelen gecemize misafir olur. Bu dili anla. Harf atlama ki karanlığın çukuruna düşmeyesin. Ay'la gelen o gül yüzlünün getirdiklerinden bir mühür basıldı kalbimize. Karanlığını sıyırıp atmış tertemiz bir gece gibi duruyordu karşımızda. Altın divitini ruhun okkasına batırıp batırıp, sadrımıza şu notu tekrar tekrar nakşetti:

Anla, anla ki nurun galip gelsin. Baktığın zan olmasın, şehadet olsun. Bastığın toprağın kefenli olmasına dikkat et. Dikkat et… nice kefensiz geceler toprağıdır nice kalpler. Manayı Hak'la sırla ki kalbini çürütmesin. Yolun eyersiz olursa, yolculuğun kan revan olur. Yoluna eyer vur, yolculuğunu koşumla, ilmini edebine sar, emanetine vefa göster, Hak'la gelendir Hak'ka giden, 'sen'le gelen başkaya gider, iyi anla, iyiyi anla, iyice anla, sen ne vakit sen oldun da O'ndan bahsediyorsun.

Rabbim,

Elini ver. Aczim elsiz ayaksızdır. Dilim kusurlu, sesim sunturlu, nefsim hasarlıdır. Ey geceyi merhametine sarıp gündüz eyleyen, ümmîliğimden razı ol. Beni harfin tuzağından, kelimenin uzağından, cümlenin kibrinden koru. Yazılmamış sayfalardan çıkıp geleyim sana. Canımı sil Rabbim, ki canan iddiam olmasın.

Ey güzeller güzeli Allahım, sana kaç bin kez kurban olursam bana İsmailim dersin.

Erdal Çakır